Gecko
Well-Known Member
De Trans-Azië Express voert je van Turkije naar Iran. Een treinreis van een kleine 3 000 km waar je ongeveer 70 uur over doet. Genoeg tijd voor avontuur en bijzondere ontmoetingen.
Met een gevoel van opwinding verlaat je het Europese deel van Istanbul. Met de veerboot steek je de Bosporus over naar het Haydarpasha treinstation in het Aziatische deel van de Turkse stad.
Het station, een cadeautje van de Duitse keizer aan zijn Turkse ambtsgenoot, dient als vertrek- en aankomstpunt voor alle treinen richting het oosten. Zo ook voor de Trans-Azië Express, de trein die vanuit Istanbul via Ankara, Kayseri en Sivas dwars door Turkije het westen van Iran in zal rijden.
Op het perron is het rustig. Als het eenmaal 10.55 uur is, geeft de machinist het vertreksignaal en brengt de locomotief de wagons met een hort en een stoot in beweging. Zodra de trein als een slang door de buitenwijken van Istanbul kronkelt, zijn de stewards van de wagon begonnen met het uitdelen van het beddengoed. Ze blijven tot Tatvan, een plaats aan het Vanmeer in het oosten van Turkije op de trein. Daar zal het Turkse deel van deze treinreis eindigen.
Ondertussen, als er Iraniërs aan boord zijn, gaat je misschien uitgenodigd zijn om samen een glas raki te drinken, want "nu mag het nog, straks is het over met de pret". Zelfs de geur van alcohol kan in Iran al reden voor arrestatie zijn. Over een paar uur zal er niet meer worden gedronken.
Met een schok komt de trein tot stilstand. Het is 6.45 uur en je bent in Ankara waar de trein een uur zal blijven staan. Het ietwat groteske station zou niet misstaan in een Russische stad. Het portret van Atatürk aan de gevel verraadt dat je nog altijd in Turkije bent. Er is een museum op een van de perrons en het is ooit gebruikt door de Turk der Turken en nu huisvest een collectie miniatuurtreinstellen en de nodige parafernalia van Atatürk, zoals een bed, bureau en de nodige portretten.
Na de pauze is de locomotief met bovenleiding vervangen door een rode diesel die de treinstellen weer in beweging trekt. Via buitenwijken en kleine dorpen rijdt je de onmetelijke grote vlakte op, omgeven met besneeuwde bergen. Naarmate je verder naar het oosten rijdt, komt de sneeuw vanuit de bergen de vlakte op.Er is een restauratiewagon, met tafels, banken, een toonbank met zakjes chips en een portret van Atatürk.
Plots gaat de trein stoppen bij een handjevol huizen, een bakker, een postkantoor en een grote legerbasis. De steward gaat je vertellen dat je hier ongeveer 2 uur gaat wachten, want in het gebied dat je nu binnengaat, zijn veel Koerdische strijders actief. Het leger wil de trein op explosieven controleren. Een stel veiligheidsagenten komt binnen en kijkt wat rond. Na een veiligheidscontrole van 3 uur mag de trein doorrijden. In het winter hangen dikke ijspegels waar in de zomer beekjes door stromen. Als het landschap enkele uren niet is veranderd, krijg je het gevoel aan het einde van de wereld te zijn. Even later passeer je een legerbasis vol groot materieel en vervolgens rijdt je Mus binnen. Over een uur gaat je bij het Vanmeer zijn. Nog eenmaal zucht de diesellocomotief de bergen door, voordat hij met een boog Tatvan binnenrijdt.
Hier, aan de westoever van het Vanmeer, eindigt het Turkse deel van de Trans-Azië Express. Alle passagiers moeten de trein verlaten en moeten de veerboot op, die in 5 uur naar het stadje Van zal varen aan de oostkant van het meer. De goederen blijven in een verzegelde Turkse wagon die eveneens de boot op gereden wordt en mee zal gaan naar Iran. De Iraanse trein staat al klaar als je land in zicht krijgt. En het verschil tussen de treinen is meteen duidelijk : Perzische tapijten op de vloer en tekst in voor je misschien onbegrijpelijk Farsi.
Maar aan de grens worden de verschillen nog groter. Van Turkije naar Iran betekent van de ene republiek die hardnekkig haar best doet haar seculiere status te handhaven naar de andere republiek die het omgekeerde wil. De klok gaat anderhalve uur vooruit, de priemende ogen van Atatürk worden verruild voor de trouwe hondenogen van de ayatollah. Na de controleposten zijn alle vrouwen verplicht een hoofddoek te dragen. Of ze willen of niet.
's Ochtends bereik je Tabriz, Irans meest westelijke grote stad en dan wordt de trein hermetisch afgesloten. Bagagecontrole door de douane. Als je vond dat je opvallend snel de grens had gepasseerd, hier wordt de schade ingehaald. Coupé na coupé wordt systematisch doorzocht, inclusief de goederenwagon. Een klus dat zeker 2 uur gaat duren. Nadat de douanebeambte je gedag heeft gezegd en een prettig verblijf in Iran heeft toegewenst, mag je de trein verlaten. In de ruime stationshal wapperen de chadors.
INFO
Zowel voor Turkije als Iran is een visum vereist. Het Turkse visum is te verkrijgen aan de grens of aan de luchthaven. Visum voor Iran kan via www.iranvisa.com of vraag aan de Iraanse Ambassade welke de eisen zijn om een visum te verkrijgen. In je paspoort mag geen enkele verwijzing naar Israël staan ( N.B. - zie artikel in het sub-forum "Midden-Oosten", met de titel "Stempel Israël verboden!" - Gecko).
Vrouwen moeten een hoofddoek meenemen en dragen zodra ze de Iraanse grens gepasseerd zijn. Er zijn geen douches in de trein, wel fonteintjes en (overwegend) schone toiletten. Beide treinen zijn voorzien van een restauratiewagon.
Reisadvies Iran : www.diplobel.be
Sites : www.tcdd.gov.tr - Turkse spoorwegen
www.rajatrains.ir - Iraanse spoorwegen
www.seat6 1.com - treinreizen
Een voorsmaakje :
Goede reis !
Met een gevoel van opwinding verlaat je het Europese deel van Istanbul. Met de veerboot steek je de Bosporus over naar het Haydarpasha treinstation in het Aziatische deel van de Turkse stad.
Het station, een cadeautje van de Duitse keizer aan zijn Turkse ambtsgenoot, dient als vertrek- en aankomstpunt voor alle treinen richting het oosten. Zo ook voor de Trans-Azië Express, de trein die vanuit Istanbul via Ankara, Kayseri en Sivas dwars door Turkije het westen van Iran in zal rijden.
Op het perron is het rustig. Als het eenmaal 10.55 uur is, geeft de machinist het vertreksignaal en brengt de locomotief de wagons met een hort en een stoot in beweging. Zodra de trein als een slang door de buitenwijken van Istanbul kronkelt, zijn de stewards van de wagon begonnen met het uitdelen van het beddengoed. Ze blijven tot Tatvan, een plaats aan het Vanmeer in het oosten van Turkije op de trein. Daar zal het Turkse deel van deze treinreis eindigen.
Ondertussen, als er Iraniërs aan boord zijn, gaat je misschien uitgenodigd zijn om samen een glas raki te drinken, want "nu mag het nog, straks is het over met de pret". Zelfs de geur van alcohol kan in Iran al reden voor arrestatie zijn. Over een paar uur zal er niet meer worden gedronken.
Met een schok komt de trein tot stilstand. Het is 6.45 uur en je bent in Ankara waar de trein een uur zal blijven staan. Het ietwat groteske station zou niet misstaan in een Russische stad. Het portret van Atatürk aan de gevel verraadt dat je nog altijd in Turkije bent. Er is een museum op een van de perrons en het is ooit gebruikt door de Turk der Turken en nu huisvest een collectie miniatuurtreinstellen en de nodige parafernalia van Atatürk, zoals een bed, bureau en de nodige portretten.
Na de pauze is de locomotief met bovenleiding vervangen door een rode diesel die de treinstellen weer in beweging trekt. Via buitenwijken en kleine dorpen rijdt je de onmetelijke grote vlakte op, omgeven met besneeuwde bergen. Naarmate je verder naar het oosten rijdt, komt de sneeuw vanuit de bergen de vlakte op.Er is een restauratiewagon, met tafels, banken, een toonbank met zakjes chips en een portret van Atatürk.
Plots gaat de trein stoppen bij een handjevol huizen, een bakker, een postkantoor en een grote legerbasis. De steward gaat je vertellen dat je hier ongeveer 2 uur gaat wachten, want in het gebied dat je nu binnengaat, zijn veel Koerdische strijders actief. Het leger wil de trein op explosieven controleren. Een stel veiligheidsagenten komt binnen en kijkt wat rond. Na een veiligheidscontrole van 3 uur mag de trein doorrijden. In het winter hangen dikke ijspegels waar in de zomer beekjes door stromen. Als het landschap enkele uren niet is veranderd, krijg je het gevoel aan het einde van de wereld te zijn. Even later passeer je een legerbasis vol groot materieel en vervolgens rijdt je Mus binnen. Over een uur gaat je bij het Vanmeer zijn. Nog eenmaal zucht de diesellocomotief de bergen door, voordat hij met een boog Tatvan binnenrijdt.
Hier, aan de westoever van het Vanmeer, eindigt het Turkse deel van de Trans-Azië Express. Alle passagiers moeten de trein verlaten en moeten de veerboot op, die in 5 uur naar het stadje Van zal varen aan de oostkant van het meer. De goederen blijven in een verzegelde Turkse wagon die eveneens de boot op gereden wordt en mee zal gaan naar Iran. De Iraanse trein staat al klaar als je land in zicht krijgt. En het verschil tussen de treinen is meteen duidelijk : Perzische tapijten op de vloer en tekst in voor je misschien onbegrijpelijk Farsi.
Maar aan de grens worden de verschillen nog groter. Van Turkije naar Iran betekent van de ene republiek die hardnekkig haar best doet haar seculiere status te handhaven naar de andere republiek die het omgekeerde wil. De klok gaat anderhalve uur vooruit, de priemende ogen van Atatürk worden verruild voor de trouwe hondenogen van de ayatollah. Na de controleposten zijn alle vrouwen verplicht een hoofddoek te dragen. Of ze willen of niet.
's Ochtends bereik je Tabriz, Irans meest westelijke grote stad en dan wordt de trein hermetisch afgesloten. Bagagecontrole door de douane. Als je vond dat je opvallend snel de grens had gepasseerd, hier wordt de schade ingehaald. Coupé na coupé wordt systematisch doorzocht, inclusief de goederenwagon. Een klus dat zeker 2 uur gaat duren. Nadat de douanebeambte je gedag heeft gezegd en een prettig verblijf in Iran heeft toegewenst, mag je de trein verlaten. In de ruime stationshal wapperen de chadors.
INFO
Zowel voor Turkije als Iran is een visum vereist. Het Turkse visum is te verkrijgen aan de grens of aan de luchthaven. Visum voor Iran kan via www.iranvisa.com of vraag aan de Iraanse Ambassade welke de eisen zijn om een visum te verkrijgen. In je paspoort mag geen enkele verwijzing naar Israël staan ( N.B. - zie artikel in het sub-forum "Midden-Oosten", met de titel "Stempel Israël verboden!" - Gecko).
Vrouwen moeten een hoofddoek meenemen en dragen zodra ze de Iraanse grens gepasseerd zijn. Er zijn geen douches in de trein, wel fonteintjes en (overwegend) schone toiletten. Beide treinen zijn voorzien van een restauratiewagon.
Reisadvies Iran : www.diplobel.be
Sites : www.tcdd.gov.tr - Turkse spoorwegen
www.rajatrains.ir - Iraanse spoorwegen
www.seat6 1.com - treinreizen
Een voorsmaakje :
Goede reis !
Laatst bewerkt:
